13 Ağustos 2009 Perşembe

ÇÖPLÜK



Günlerdir evden çıkmıyorum. Dış kapının hemen yanındaki bir mindere çökmüş, evi dinliyorum. Çöp birikti çok, haliyle sinek de… Vızıltıları beynimi kemiriyor. Onlardan kurtulmamı sağlayacak herhangi bir şey yapmıyorum. İnsanların bin bir fitne, fesat, yalan dolan saklı cümlelerini duymaktansa, sineklerin hiçbir şey ifade etmeyen vızıltılarını duymayı tercih ederim.

Günlerdir çıkmıyorum evden. Kirasını ödemediğim zaman, beni yaka paça dışarı atacaklarını bildiğim halde tıpkı bir keriz gibi bu evi çok sahipleniyorum. Evin kiralık, benimse kiracı olduğumu düşündüğümde aklıma bir sürü ipe sapa gelmez düşünce hücum ediyor. Aslında bu dünyada da kiracıyız; bir şeylerin bedelini onun asıl sahibine ödemek gerek diyorum. Sonra mülkiyet ne saçma şey lan, diyorum. Düşünsenize bir tane adam var; bir yeri çevrelemiş, buraya giremezsin, burası benim diyor. Girersen, mahkemeye veririm diyor. Mahkeme olayı daha saçma! İnsanlar yüzyıllardır birilerini birilerine şikayet ediyor. Çocuk muyuz lan biz! İnsan, şu adam benim topumu çaldı diye gidip birilerini birilerine şikayet ederse, o adam hala çocukluktan kurtulamamıştır. Ha çocukluk deyince! Bir de şu hep çocuk kalma, büyüyüp kirlenmeme s.ki çıktı başımıza! Ben bu kadar altına bebe bezi bağlatma meraklısı bir millet görmedim. Arkadaşım madem çok istiyorsun çocuk kalmayı, o zaman sevişmek de istemeyeceksin. Gördüğüm kadarıyla bunu istemeyen 13 yaşından büyük bir insan evladı yok. Hala da ‘ay çocuğun düşündeki umut, ay içindeki masum bebeği kaybetmemelisin Pelin’ diye denyo gibi geziyor insanlar. Evet, insanlar geziyor, üstlerine bir şeyler giyiyorlar, sokağa çıkıyorlar. Bir anda bambaşka bir kimliğe bürünüyorlar evden dışarı adım atar atmaz. Neden? Çünkü dışarısı toplum. Bir çok insanın bir araya geldiği yerlere toplum denir. Toplumu bireyler oluşturur. Bir ağaç gibi hür, bir orman gibi kardeşçesine! Siktir lan! Sanki bir ağaç gibi hür kalmamıza izin veriyorlar da! Bütün kolektivist insanlardan, fikirlerden, ideolojilerden iğreniyorum. İnsan içine çıktığımız anda söylememiz beklenen ilk kelime ‘biz’dir. Peki biz kimiz? Aaa toplum, hmm millet, şey insanlık. ‘Ben’ diye bir şey yok insanlık tanımının içinde. Kanımca bu insanlık olayını fazla abartıyoruz. Sırf bir şeyleri düşünebiliyoruz diye, kendimizi dünyadaki en önemli varlık ilan ettik. Allah’ım bu nasıl bir aymazlık! Sanki düşünüyoruz da bir b.k oluyor. Bir tipiği s.ktiğimin çıkmış ’düşünüyorum öyleyse varım’ demiş, onun peşine takıldık, sürükleniyoruz yıllardır. Abicim sen nerden hareketle böyle bir kanıya vardın? Bilmez misin ki zihnin huzur bulduğu tek nokta ‘yokluk’tur. Niye bu kadar çok taktın bu var olma olayına, hiç bilemedim.

Evden çıkmıyorum günlerdir. Kimseye kızgın değilim.’Siz bir şey yapmadınız bana.’Ben’ kendimi var’dan yok ediyorum!

ÇİNGENETOR

0 söyleyeceklerim var:

Yorum Gönder

| Top ↑ |